De 40-jarige Kevin is een echte horecaman in hart en nieren. “Ik ben er letterlijk mee opgegroeid,” zegt hij met een glimlach. Als kind hielp hij al mee in de keuken van zijn ouders: groenten snijden, rauwkost voorbereiden – altijd omringd door de bedrijvigheid van de zaak. Na zijn koksopleiding werkte hij als kok, chef en leermeester. Maar op zijn 23e volgde hij zijn andere grote passie: de paardensport. Hij ontwikkelde zich als ruiter en instructeur, al bleef koken altijd kriebelen. Toen hij een vacature zag bij woonzorgcentrum Overslydrecht van Waardeburgh, viel alles op z’n plek. Zes jaar later is hij nog steeds met plezier actief in deze bijzondere keuken.
Wat maakt zijn werk zo bijzonder? “Het is echt de combinatie,” vertelt Kevin enthousiast. “Ik ben hier niet alleen kok, ik ondersteun ook bij zorgmomenten en activiteiten. Je bent betrokken bij het hele proces. Het draait hier om beleving en daar hoort een verse, gezonde maaltijd bij. Geen kant-en-klaar, maar écht koken.”
Het verschil met een restaurant is groot, legt hij uit. “Daar maak je 25 à 30 verschillende gerechten per dag. Hier werken we met menu A en B, in grotere hoeveelheden. Maar juist dat vind ik mooi: je kookt voor mensen die je kent, en je weet dat ze ervan genieten.” Ook dieetwensen krijgen alle aandacht. “We koken voor bewoners én mensen uit de wijk. Dankzij onze kooklijst weten we precies wie wat nodig heeft. Zelfs vloeibare voeding maken we zelf, vers en verantwoord. Onze soepen? 100% vers en e-nummervrij.”
"Geen kant-en-klaar, maar écht koken.”
Zijn favoriete moment? “Als een gerecht onverwacht een hit wordt!” Kevin lacht. “Afgelopen zomer maakten we paella, of zoals we het noemden zodat onze cliënten het beter kunnen plaatsen: ‘Spaanse nasi’. Dat viel zó goed in de smaak dat we tekortkwamen! We geven gerechten bewust herkenbare namen, zodat bewoners zich erin herkennen. En ja, er is altijd leven in de zaal. Dat maakt het werk extra leuk.”
Kevin start zijn werkdag om 7 uur. Eerst de productlijst doornemen, dan snijden, voorbereiden en koelen. Rond 11 uur begint de warme maaltijdvoorbereiding. Daarna schoonmaken en alvast vooruitwerken voor morgen. En het menu? “Bij ‘Samen aan tafel’-avonden mogen we als koks zelf kiezen – dat zijn verrassingsmenu’s. Ook zit ik in de menucommissie, dus ik kan mijn ideeën kwijt.”
Kevin kookt met gevoel voor traditie. “We gebruiken recepturen die aansluiten bij herinneringen van bewoners. Soms schuift een partner aan – dan voelt het voor het echtpaar als een restaurantbezoek.” Er zijn ook grappige momenten aan tafel. Zo blijven sommige bewoners steeds om een extra bord vragen, of… eigenlijk gebeurt er altijd wel iets onverwachts aan tafel. Het is dus nooit saai! Voor bewoners met bijvoorbeeld weinig eetlust is er altijd een collega aan tafel, die meedenkt waar nodig. Zo krijgt iedereen een volledige maaltijd binnen en kunnen ze genieten van het eten.
"We gebruiken recepturen die aansluiten bij herinneringen van bewoners."
Kevin’s liefde voor koken zit diep. “Mijn ouders zaten in de horeca, dus ik stond er al jong tussen. Door mijn Chinees-Balinese roots hou ik van oosterse gerechten – lekker spelen met kruiden.” Inspiratie haalt hij ook van collega’s. “We leren constant van elkaar. Laatst hadden we een buffet met Surinaamse en Antilliaanse gerechten – iedereen brengt zijn eigen smaak mee.” En zijn geheime ingrediënten? Kevin lacht: “Iedereen die mij kent denkt gelijk aan knoflook, ui en wortelblokjes, en die laatste dan vooral door het stoofvlees. En sambal, dat doet het ook altijd goed! Mijn tip voor leerlingen is: als je iets proeft, moet je de hele bak willen opeten. Dan is het pas op smaak. Als je dat gevoel niet hebt, moet je er nog wat mee doen.”
Voedselverspilling probeert Kevin zoveel mogelijk te voorkomen. “We kopen efficiënt in en zijn creatief met restjes. Omdat bewoners pas in de eetzaal kiezen wat ze eten, blijft het een uitdaging. Maar we kennen onze doelgroep goed en kunnen verspilling beperken.”
"Ze bleef me maar complimenteren. Dat doet echt iets met je."
Als Kevin een dag zelf het menu mocht samenstellen? “We bieden natuurlijk altijd twee varianten aan, dus dan wordt het de Spaanse nasi en als menu B: hachee met rode kool en gekookte aardappelen. Het toetje wordt griesmeelpudding met rode bosbessensaus, want die valt altijd goed in de smaak. Zo hou je iedereen blij!” Kevin zit regelmatig aan de damestafel die grenst aan de keuken. Zo ontstaan ook wel eens leuke gesprekken. Het mooiste compliment dat hij ooit kreeg was van een cliënt die dacht dat hij haar neefje was. “En dat ik haar familierecept had gemaakt. Ze vond het heerlijk, en deed haar aan vroeger denken. Ze bleef me maar complimenteren. Dat doet echt iets met je.”
Kevin laat zien dat koken in een woonzorgcentrum veel meer is dan alleen een maaltijd bereiden. Het is een manier om bewoners te verbinden, herinneringen op te roepen en een stukje huiselijkheid en plezier in hun dagelijks leven te brengen. En dat doet hij met passie, humor en een flinke dosis knoflook.